19 juli, 23:03, Schiphol

Na twee weken in de watten te zijn gelegd vraag ik me bijna af of ik zelf nog wel weet wanneer ik moet eten, drinken en plassen. Ma lijkt overtuigd te zijn van niet. Voor ik het weet sta ik tegenover tweeënhalf paar (pa doet een poging om stoer te blijven) betraande ogen. Na veel knuffels stap, of eigenlijk struikel ik de roltrap op. Ze kunnen gelukkig weer (uit)lachen. Uit het zicht beginnen mijn eigen ogen te prikken en ik probeer dit te verbergen door met stoere passen richting de douane te lopen. De meneer van de douane prikt er dwars doorheen en probeert me aan het lachen te maken: EEN, TWEE, EEN, TWEE, waar kom jij vandaan? Het lukt hem nog ook. Helemaal als ik me realiseer dat ik er waarschijnlijk als een gehaaste, blauwe (ja ook m'n daypack is fel blauw) mini schildpad uitzie.